II. Friends

At ang mga taong ito ang dahilan kung bakit napapagod at napupudpod ang mga daliri ko sa pagtetext, kung bakit ang keypad ng cellphone ko ay halos lumubog na!

Ang cellphone ang aking best friend.

Kasama ko itong maligo. Bago pa man ako matulog ay ito ang hawak ko. Paggising ko ay ito ang una kong hinahanap. Maging ikaw na nagbabasa nito ay marahil katulad ko.

Pero pag lr ako o sa madaling sabi ay late makareceive ng text, nagkakaroon kami ng “misunderstanding.” Ito ay yung buong araw kang naghihintay ng text at akala mo trip lang talaga ng mga nasa contacts mo na wag magtext o magreply! Yung kating-kati ka nang pindutin ang keypad ng cellphone mo dahil naghihintay ka ng text o reply! Yung may pumasok nang langaw sa iyong bibig at tumutulo na ang laway mo sa pagtitig sa cellphone mo in hope na biglang may magtetext! Oo nga at may magtetext ngunit sa kasamaang palad ay group message naman pala ang nareceive mo.

At teka, pano ba natin malalamang lr tayo kung baka naman ang katext natin ang lr kaya matagal magreply, baka naman busy lang ang ating katext o talagang mabagal siya magtext. Ewan!

Tapos kapag may mga holidays, para bang trip ng network na di ka makapagload upang di mo magawang batiin ang mga friends mo. Kaya naman dito na nagsisimula yung feeling na nais mo nang isumpa ang keypad mo kasi di mo siya mapindot kahit labas na ang skeleton ng cellphone mo! Yung feeling na nais mo nang ipakain sa katabi mo yung sim card mo dahil sa sobrang inis! Yung feeling na nais mo nang idelete ang lahat ng nasa contacts mo at kalimutang nakilala mo sila sa buhay mo! Yung feeling na sana di na lang nag-evolve ang tao upang di na naimbento ang cellphone! Yung feeling na nais mo nang basagin ang bintana ng kapitbahay mo gamit ang cellphone na ngayon ay mortal mo nang kaaway!

Ayoko ng pag-usapan! Ang natutunan ko lang naman sa pagtetext ay ang pinagkaiba ng good evening at good night. Good evening kung bumabati ka ng magandang gabi at good night kung matutulog ka na. Tapos ang good morning pala ay ginagamit kapag kakagising mo lang.

Subalit sa panahon ngayon, walang taong kayang mabuhay mag-isa. Walang taong kayang mabuhay na cellphone lamang ang kaibigan.

Kung ang mga honor students ay may tinatawag na Top 10, marahil pipili na lamang ako ng sampung tao, sampung pangalan, sampung mukha na unang pumasok sa isip ko. Marami akong nakilala at marami akong naging kaibigan at iyon nga ang problema, di ko kayang isulat lahat ng kanilang mga pangalan. Kaya sa mga magtatanong kung bakit wala sila, isipin niyo na lang kayo iyong pang number 11 na pumasok sa isip ko.

At ang mga babanggitin ko ay ILAN nga sa mga kaibigang talaga namang nag-iwan sa akin ng mga alaalang kaytamis balikan dahil sa mga naibigay at naitulong nila sa akin.

Walong narra, dalawang yakal. Take note: Hindi sila mga puno, mga tao sila. Ang pangalan kasi ng mga section sa aming mga fourth year students ay batay sa mga endemic trees ng ating bansa.

Yes, we are trees, planted with our childhood dreams, now growing up in the passing of time, now drifting apart…

MGA NARRA:

ELSA

Si Elsa ang best friend ko. Si Elsa ang best friend naming lahat.

Lagi akong nakatambay sa bahay nila, pilit kinakalimutan ang mga problemang sa totoo ay madali naman palang lutasin, mahirap lang harapin. Lagi niya sa aking ipinapaalala na ang problema ay wala sa dami, wala sa bigat, nasa pagdadala. Ang mga problema ay mga pagsubok. Ang mga taong may mga problema ay pinagkakatiwalaan ni Lord na kaya nila itong dalhin, harapin at lutasin.

Itinuro mo sa akin kung paanong kailangan din palang sumuko ako kahit minsan.

Lagi naming napapatunayan sa sarili namin na ang isang manunulat ay nakakasulat ng isang magandang article kspag siya ay malungkot, kapag heartbroken siya, kapag marami siyang problema.

Marunong siyang magsulat, magaling siya magsulat. Ayaw lang niya maniwala.

Hanggang ngayon ay nagtataka ako kung bakit nga ba Ate Elsa ang tawag namin sa kanya samantalang mas matanda pa kami sa kanya. Marahil ay dahil, “Ang pagtanda ay wala sa edad, ito ay nasa pag-iisip.”

At sana ay naisip man lang minsan ni Elsa na isa siyang mabuting tao, mabuting  anak, mabuting kaibigan na labis kong ipinagmamalaki. Elsa, maniwala ka lang sa sinasabi ko. Alam kong matatagpuan mo ang taong para sa iyo at alam kong magiging matagumpay ka sa pag-abot ng iyong mga pangarap.

Hindi ito mahaba gaya ng inaasahan mo. This is simple, yet special. Marami kasi akong nais sabihin sa iyo pero hindi dito, hindi sa text, hindi sa paraang ito…

JIMADEN

Ang library ay di lamang isang silid-aklatan para sa amin. Ito ay ang daigdig ng mga tahimik, ang daigdig ng mga walang naririnig, ang daigdig ng mga walang pakialam, ang daigdig ng mga sinasabing “baliw.”

Ang library na ang naging habitat namin. Ang pagbabasa na ang naging habit namin.

Nais niyang maging titser, isang guro. Nais niyang bumalik sa aming iskul hindi upang magturo ng English kundi upang turuan ang mga titser kung paano magturo, kung paano ang tama at malinis na pagtuturo.

Minsan pa nga ay nais niyang maging librarian. Ito ay dahil nakikita naming ang mga libro sa aming library ay tuluyan nang naiwan ng panahon. Nagiging pagkain na ito ng mga anay, hindi ng mga bookworm. Oo, kumuha kami ng mga libro ng literature sa library at talagang wala akong pagdadalawang-isip na ibalik pa ang mga ito sa kulungang iyon. Hindi namin sila ninakaw, iniligtas namin sila.

Mahilig din ito sa mga hayop, pusa man, aso man o maging palaka at bayawak. Ang pangalan ng kanilang mga alaga ay galing sa kawalan. Di mo maririnig saan mang sulok ng daigdig. Labis ang galit niya sa mga taong “hayop” lamang ang turing sa hayop. Maging ako nga ay binigyan niya ng pangalan, isang pangalang malayo sa tunay kong pangalan- CHOOPS!

Minsan nga ay naisip namin.

“Paano kung nakakapagsalita sila? Paano kung ang tao ay malagay sa kalagayan ng mga hayop na ito? Di tayo tanga. Ang utak natin ay may bigat na 1400 grams. Nag-evolve tayo.”

Minsan naman ay nais niyang maging pangulo ng ating bansa upang maipahayag sa mundo ang kanyang mga paniniwala at batas sa buhay. Pero naisip rin naman niya na di niya kaya ay baka maging panggulo lang siya.

Oo nga at nais niyang magkaroon ng pagbabago.

Pero higit sa lahat, nais daw niyang maging karaniwang tao na lamang, katulad na lamang ng lahat, gumigising, pumapasok, nag-aaral, umuuwi, natutulog, nangangarap na may magandang bukas na parating. Pero ang pangarap ay malayo sa panaginip.

Malawak ang imagination namin. Marami kaming tanong sa buhay. Minsan nga ay naisip namin kung paano magkakasya ang 60 katao sa isang kotse lamang. Na kunwari sa isang kotse ay nandoon na ang mga kailangan mo. O paano kaya kung ang tao ay naglalakbay sa oras. O kaya naman ay paano kung ang mga mag-aaral ng section namin ay mga tauhan sa isang kuwento.

Tuwing pumapasok ang mga bagay na ito sa aming isipan ay natatawa na lamang kami. Marahil ay sinumpong na naman siya ng  hika dahil sa pagtawa.

Marahil pag nagkita kami ay maiisip niya na nais na niyang maging isang writer. Pero ano man ang nais niya sa buhay, maging astronaut man siya, maging embalsamador, maging manager ng isang junk shop, lagi niyang baon ang mga kuwentong kahit kailan ay wala sa anumang library, wala sa anumang libro. Ito ay ang mga kuwento ng nakaraang alam kong kahit saan ka man maligaw, malimutan mo man, ay nasa iyo ito at di mawawala. Ito ay ang mga kuwento ng pagkabata at pagiging isip-bata.

VANEZZA

Noon ay may girlfriend ako. Kaya naman, tuwing magkikita kami nito ay lagi ako nitong tatanungin, “Kamusta KAYO?”

Subalit lagi kong ibinabalik sa kanya ang tanong niya, “Eh KAYO, kamusta?” Ang sagot niya ay ganito, “Masaya pero di naman kami. :(“

Subalit matatapos ang usapan kapag sasabihin kong, “Di mahalaga kung kayo o hindi. Ang mahalaga ay masaya kayo at mahal niyo ang isa’t isa kahit hindi kayo!” Ngingiti siya. Marahil ang sabi nito sa sarili niya ay, “Sa bagay.”

Subalit ito ang totoong tanong, “Pero mahal mo?”

Paiwas na ngingiti at doon ay alam na natin ang sagot.

LEONARD

Sa gitna ng katahimikan ay naroon din ang taong handang bumasag nito.

Minsan ay nakikipaghabulan siya sa mga kapwa “baliw” na para bang kanila ang daan, para bang kanila ang mga pader kung saan maaari silang tumagos.

Minsan ay hawak na niya ang chalk guguhit sa blackboard ng mga sketch ng aming mga kaklase at titser, na para bang model lamang ng iba’t ibang organs ng ating katawan o kaya ay parang abstract art. Matapos magdrawing ay gagawa na siya ng kuwento o kaya description ng mga ito. Nailagay pa nga ito sa isang notebook na kung tawagin nila ay Book of Secrets. Dito kasi nakalagay ang lahat ng mga nakakatawang biography ng aming mga kaklase na alam naman nating lahat na likhang-isip lamang. Minsan naman ay pagsasamahin niya ang iba’t ibang equations at formula na itinuro sa amin at gagawa ng kanya. Kakaibang vandalism ito.

Masasabi ko ring isa siya sa pinakamagaling na taong nakikila ko and yes, he is truly a patron of arts. Kung meron akong natutunan mula sa kanya, ito ay ang pagiging totoo sa sarili at pagiging totoo sa ibang tao, ang pag-amin sa mali, ang ipaglaban ang tama, ang tumawa kahit maraming problema at higit sa lahat ay ang gumising sa umaga at matulog sa gabi na taglay ang isang curve, ang pinakamadali at pinakamagandang curve na nagawa ng tao, ang ngiti.

KING

Siya ang pinakaresponsable at pinakamasipag na estudyanteng nakilala ko.

Labis ko itong maasahan bilang seatmate ko. Confident ako pag katabi ko ito.

Minsan pala ay hinangad niyang maging isang sundalo para ipagtanggol ang kanyang pamilya sa digmaan ng buhay. Pero hindi ito natupad dahil siya mismo ang natalo sa digmaan ng kanyang sarili, sa digmaan kung ano at sino nga ba siya.

Lagi ko siyang pinapagalitan at sinisigawan pero labis daw ang pasasalamat niya sa mga ginagawa kong ito. Lumakas daw ang loob niya, lalo daw siyang gumaling at sumipag. Sa kabila ng lahat ay lagi ko namang ipinapaalala sa kanya ang mga salitang ito:

“Kapag nalito ka kung ano o sino ka, think of this. You’re not an ugly duckling but a beautiful swan. You’re not a moth but a butterfly. And if you still don’t know who you are, if you still don’t have the wings, just wait inside your cocoon.  Just wait for your metamorphosis and remind yourself that  you don’t always need to change yourself. Metamorphosis is a not about changes but about growth and progress. Go and soar high. I mean, go and soar higher.”

ELAINE

Kamusta na, Elaine? Matalino na ba ang kapatid mo? Sabi mo kasi pag matalino ang unang gumupit ng buhok ng isang bata ay magiging matalino rin ito. Eh paano yan, ako ang unang gumupit ng buhok ng kapatid mo?

Simple lang ang nais kong sabihin sa iyo,

“Friends are not unkind, just hard to find.”

Huwag mong isiping nakalimutan o iniwan ka ng iyong mga kaibigan. A BIG PLEASE! Just smile. Kaya naman nating maging masaya kahit mag-isa tayo. Always find the diffence between the word LONELY and ALONE.

DONALD

Siya ang  taong kahit kailan ay di nawala sa mga bagong balita o sa mga trending.

Ikaw marahil ang maituturing kong best partner ko pagdating sa paggawa ng mga project. And I can also say that God had given you such a gifted pair of hands. Sana ay naalala mo kung paanong inabot ka ng gabi sa amin sa paggawa ng powerpoint para sa ating section, sa paggawa ng ating magazine para sa group natin, sa paggawa ng ating powerpoint sa Araling Panlipunan.

Minsan ay tinawag ka ng ating Math teacher at sinabi niyang find x. Sa blackboard ay nakadrawing ang isang triangle tapos sa nitong side ay may nakasulat na x. Natawa kami ng binilugan mo ung x at sinulat yung mga salitang, “Here it is.” Naisip ko na sana sinabi na lang ni Sir na find the meaning of x kaya lang baka ang isagot mo ay, “X is the 24^th letter in the English alphabet, a letter after w and a letter before y.”

Isa kang reporter. Isa kang actor. Isa kang dancer. Isa kang singer. Isa kang photographer.  Isa kang camera man. Isa kang negosyante. Isa kang artist. Isa kang model. 

Marami ka mang mukha sa ating classroom ay ikaw pa rin ang kilala kong kaibigan.

NARDITO

“Matagal na kitang kilala pero ngayon lang kita nakilala.”

Ito na lamang ang nasabi ko sa isang taong nakilala ko dahil sa isang buto ng langka.

Unang araw ng iskwela, ang mga kababaihan ay nakatingin sa isang Nardito. Magaling siyang kumanta, magaling siyang sumayaw pero naku, “disappointed” ang mga girls.

Naging member ko siya sa Science. Masasabi kong ok naman siyang member, masunurin, masipag, cheerleader namin.

Minsan ay nagkaroon kami ng isang group activity sa Science, ang group namin ay magdadala ng buto ng langka. Iba naman ang dadalhin ng ibang groups. Nagtanong naman ako sa members ko kung sino sa kanila ang maaaring magdala pero di naman sila nakikinig sa akin, tila ba mga bingi, walang pakialam kasi laging umaasa sa leader. Galit na ako, ang iba ay umuwi kaagad, ang iba ay tumakas, ang iba ay nasa computer shop.

Umuwi ako- problemado. Malakas ang buhos ng ulan pero nagulat ako ng may tumawag ng pangalan ko sa labas. Ito pala ay si Nardito!

“Bakit ka nandito?” tanong ko.

“Di ba maghahanap tayo ng buto ng langka?” sabi niya.

Sa mga panahong iyon ay di na ako galit, nagtatampo na lang ako. Dahil siguro kahit paano ay may nag-effort na pumunta sa akin, may nakaalala, may concern!

Sa loob kasi ng ilang taon ko bilang group leader ay laging ganito ang scenario. Ako lagi ang pupunta sa bahay ng members. Ako ang madalas na may gastos. Ayokong binabayaran ako. Sapat nang may magpasalamat at sapat nang may makaalala, may concern.

Malakas ang ulan. Baha na. Para bang may bagyo pero tumakas ako sa bahay namin.  Marami na siyang naikuwento sa akin tungkol sa kanya at tungkol sa buhay niya pero wala pa rin kaming mahanap na buto ng langka. Pero matapos ang ilang oras ay sa wakas, nakahanap kami.

Umuwi ako. Siguradong galit si Mama dahil basing-basa ako at gabi na. Pero hindi. Nagulat ako. Marahil ay nakita niya ang determinasyon ko. Nang umalis si Nardz ay napangiti ako sa sinabi ni Mama:

“Maganda ang pakiramdam ko sa kasama mo.” 

At nalaman ko na lang na wala palang pasok bukas. Sabado kasi bukas.

Dumating ang Lunes, ipinagmalaki ko si Nardz sa ibang members ko. Humble pa rin ito.

“Matagal na kitang kilala pero ngayon lang kita nakilala… at nais pa kitang makilala!”

MGA YAKAL:

JONATHAN

Kamusta na? Magparamdam ka naman.

Kung ano man ang problema mo, just pray for it kasi alam nating si Lord ang ating best friend.

Dahil sa iyo ay lalo akong naniwala na mas matindi ang pagkakaibigan ng mga lalaki kaysa mga babae.

Itinuro mo sa akin kung paano lunukin ang lason na kung tawagin ay pride. 

Itinuro mo sa akin na ang isang dakilang kaibigan kahit malimutan man o iwan man ng iba ay naghihintay pa rin sa kanyang kaibigan. At kapag bumalik ang kanyang kaibigan, ang isang dakilang kaibigan ay di galit kundi nag-aalala, nagtatanong kung ok lang ba ang kanyang kaibigan, kung kamusta na ang kanyang kaibigan.

Ang isang dakilang kaibigan ay yung di nagsasabi na, “Nandito ka lang naman pag kailangan mo ako.” Kundi ang kanyang sinasabi ay, “Narito lang ako pag kailangan mo ako.” Ang dakilang kaibigan ay yung di nagsasabi na, “Dapat masaya ka dahil sa akin, dahil kasama mo ako.” Kundi ang kanyang sinasabi ay, “Masaya ako kasi masaya ka, kahit di ako ang dahilan ng kasiyahan mo, kahit di mo ako kasama.”

Be strong. Be a man. Be a gentleman. Go on and be in love.  Just smile. Thank you for being a character written by God in my life.

ALEX

Mas kilala siya ng lahat sa apelyido niyang Mangcao. Isa siya sa mga highly-recommended seatmates na maihahain ko sa mga mag-aaral. Na kapag katabi ko siya, feeling ko makakagraduate talaga ako. Para lang kaming Batman at Robin… noon. Sa kanya yung isa topic, akin naman yung isang topic. Para kasing computer ang utak niya at nakasave lahat ng topics doon. Siyempre, pagdating ng exam, parehong perfect!

Na tuwing may quiz, magkatabi kami. Na tuwing recess, tatanggi siya sa ibibigay kong pagkain pero pipilitin kong tanggapin niya or else, mumurahin ko siya at tatawa lang iyan. Na tuwing uwian na ay magkasama kaming maglalakad sa katanghaliang tapat dahil sa nag-iipon kami in hope naman na magiging mga Bill Gates o Oprah kami. Na minsan ay hihiram siya sa akin ng libro para magsulat sa notebook kahit alam kong di naman yan tsinetsekan ng mga titser, ipinapasubmit lang para ilagay sa sako at ibenta. Na tuwing October 10 ay babatiin namin ang isa’t isa ng happy birthday.

Lagi siyang absent noon sa klase pero bilang kaibigan ko ay lagi siyang present.

At ito ang lahat ng mga alaalang ngayon ay mga pangarap na nais kong ibalik.

Iba’t iba man ang iniwan nilang mga alaala sa buhay ako, isa lang naman ang tawag ko sa kanila- KAIBIGAN!

Thank you for leaving footprints in my heart.

Image Sources:

  

http://develouc.deviantart.com/art/1-message-received-158437442

http://background-collections.blogspot.com/2011/12/tree-wallpaper-hd.html

http://wallpaperswide.com/best_friends_forever-wallpapers.html

http://writersbuttdoesnotapplytome.blogspot.com/2010_08_01_archive.html

http://jaeldungca.blogspot.com/2011/09/optimism-is-considered-to-be-one-of.html

http://www.profilebrand.com/funny-pictures/details/136-Find-x

http://undergroundshack.wordpress.com/2010/07/01/running-in-the-rain/

http://englishbizz.blogspot.com/